تاثیر مشارکت ورزشی در مدارس بر خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه شهر قم

در طول زندگی هر فرد، نوعی حس رو به گسترش از خودکارآمدی، باعث حفظ حرکت روبه جلو و انرژی و طراوت در فرد می شود. هنگامی که خودکارآمدی پایین باشد، افراد مستعد افسردگی ، دچار کناره گیری و تردیدهای دردآلود نسبت به خود می شوند. یکی از این گروه ها، دانش آموزان هستند. پژوهش حاضر با هدف تاثیر مشارکت ورزشی در مدارس بر خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه شهر قم انجام شد. پژوهش حاضر از نوع کمی و روش تحقیق آن در زمره پژوهش های علت و معلولی و پیش بین می باشد که داده های خام با استفاده از پرسشنامه و به صورت میدانی جمع آوری شده است . جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم (سنین بین ۱۶-۱۸سال) در شهرستان قم بودندکه بر اساس آمار آموزش و پرورش شهرستان قم ۹۰۰۰ نفر در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند. ابزار پژوهش پرسشنامه های استاندارد خودکارآمدی عمومی ((GSES شرر و همکاران که دارای ۱۷ سوال و مقیاس ۵ درجه ای لیکرت و پرسشنامه انگیزه های مشارکت در ورزش (PMQ)، گیل و همکاران (۱۹۸۳) که دارای ۳۰ سوال و مقیاس ۵ درجه ای لیکرت بود استفاده شد. با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه ، برای چنین جامعه ای ۳۶۸ برآورد شد. مشارکت ورزشی با ضریب Beta=-(۰.۱۴۱) تاثیر منفی و معکوس بر خودکارآمدی دارد. همچنین مثبت بودن عدد رگرسیون((R=۰.۴۰۰ به این معناست که رابطه مستقیمی میان مشارکت ورزشی (متغیر مستقل ) و خودکارآمدی (متغیر وابسته ) وجود دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که بنابراین می توان نتیجه گرفت که مشارکت ورزشی به عنوان متغیر پیش بین می تواند خودکارآمدی دانش آموزان را پیش بینی کند. بدین معنا که مشارکت ورزشی تاثیر منفی و معکوس بر خودکارآمدی دارد.

Keywords:

مشارکت ورزشی , خودکارآمدی , دانش آموزان