یوسف بخشی زاده گشتی - استادیار زبان انگلیسی دانشگاه دریانوردی چابهار
امید طبیب زاده - استاد زبان شناسی همگانی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

صورت شکسته، شکل نوشتاری کلمه، وند یا پی بستی است که اولا، مبین تلفظ سبک گفتاری فارسی باشد، و ثانیا، معادل آوایی سالمی در زبان رسمی معیار فارسی داشته باشد، مثلا «اگه» و «می تونم» صورت های شکسته کلمات سالم «اگر» و «می توانم» هستند؛ یا «-رو» صورت شکسته کلمه دستوری و سالم «را» است. در این مقاله، به اختصار درباره علل درج کلمات شکسته در فرهنگ های فارسی و نیز شیوه درج این صورت ها سخن می گوییم. پیکره را از ۱۱۲ اثر نمایشی و داستانی فارسی (نک. پیوست)، و صد کلمه از گفت­وگوهای منتشرشده صد ساله اخیر، به زبان فارسی، به صورت تصادفی برگزیده ایم. به باور نگارندگان، لازم است، دست کم صورت های شکسته به کاررفته در ادبیات معاصر فارسی استخراج و در فرهنگ های عمومی فارسی مدخل شود. تعداد این صورت های شکسته بسیار اندک است و شاید بیشتر از موارد پیکره محدود ما نباشد.

فرهنگ نویسی فارسی, صورت های شکسته, دستور