مرسده احمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه گیلان

موسسات غیرتجاری با هدف تحقق نفع اجتماعی و نفی سود مادی صرف، از طریق ارائه خدمات علمی، آموزشی، بهداشتی و غیره، نقش به سزایی در رشد و اعتلای جوامع دارند. در حقوق ایران بر طبق قوانین راجع به موسسات غیرتجاری، کلیه اقسام این موسسات پس از ثبت در اداره ثبت شرکت ها، واجد شخصیت حقوقی بوده و دارای حقوق، تکالیف و مسئولیت های مستقل از ایجاد کنندگان و مدیران خود می باشند. به طور معمول موسسین در زمان ایجاد یک موسسه غیرتجاری و طی مراحل ثبت آن، از اساسنامه نمونه اداره ثبت شرکت ها استفاده می نمایند و این موضوع موجب تسریع در روند شکل گیری موسسه غیرتجاری می گردد؛ با این حال، خلا قانونی غیر قابل اغماضی در خصوص شرایط حاکم بر ایجاد این موسسات وجود دارد که حتی مورد توجه حقوقدانان قرار نگرفته است. پژوهش حاضر از طریق کتابخانه ای و با شیوه مطالعه تحلیلی- توصیفی نشان می دهد علی رغم اینکه دکترین حقوقی به تسری قوانین عام نظیر قانون مدنی و قانون تجارت بر موسسات غیرتجاری تمایل دارد، تدوین اساسنامه و قراردادهای داخلی که مورد توافق ایجاد کنندگان و اعضای این موسسات بوده، می تواند بهترین جایگزین خلا قانون خاص و قوانین عام شمولی که معمولا با شرایط واقعی موسسات مطابقت ندارد، باشد

قرارداد، ثبت، تراضی، اهلیت