فاطمه پارسه - فرهنگی آموزش و پرورش

نهادهای عصرجدید، از جهات زیادی، جدید و بی سابقه اند و به هیچ وجه دنباله فرهنگ ها و شیوه های زندگی ما قبل مدرن نمی باشند. یکی از این تفاوت های بارز دنیای متجدد، نسبت به تمام دوره های پیشین زندگی اجتماعی، پویایی و تحرک بی سابقه آن است. از دهه ۱۹۵۰، انسان در معرض خطرات مختلف قرار گرفته است؛ از آن زمان تاکنون، با افکار و تحولاتی نظیر هوش مصنوعی مواجه بوده ایم؛ مثل وحشت زیست محیطی ناشی از وجود یک نوع ویروس جدید بدون دارا بودن هیچ نوع قدرت دفاعی در برابر آن. فناوری همیشه مثل یک شمشیر دو لبه است؛ همانطور که آتش ما را گرم می کند ممکن است خانمان سوز هم باشد. امنیت انسانی چیزی بیش از نبود ستیز ومشاجره است. امنیت با تعلیم و تربیت و سلامتی،دموکراسی و حقوق انسانی، محافظت در برابر بلایای طبیعی و کاهش سلاح های کشنده همراه است. عدم امنیت انسانی همزاد شده است با صنعت جهانی سازی لیبرال نو، نظامی سازی، ترافیک، نابرابری اجتماعی، فقر، تروریسم و مشاجرات قومی، که چالش بزرگ در ابتدای قرن ۲۱، هم در کشورهای پیشرفته و هم در کشورهای در حال رشد است. عدم امنیت توسعه انسانی را به مخاطره می اندازد. توسعه انسانی به عنوان فرایند گسترش انتخاب های مردم تعریف شده است. بیشترین این انتخاب ها، توانایی برای زندگی طولانی و سالم، دسترسی به تعلیم و تربیت و دسترسی به منابع موردنیاز برای تامین زندگی استاندارد است. امروزه آرامش و امنیت به یکی از موضوعات مهم در هر اجتماعی تبدیل شده است. در واقع یکی از اهداف اساسی امنیت ملی در هر کشوری حفاظت از ارزش های محوری و حیاتی نظام فرهنگی، امینت بخشی به زندگی اجتماعی و تداوم آن، تکوین هویت اجتماعی، ایجاد و حفظ همبستگی است.

هوش مصنوعی، آموزش و پرورش، امنیت، فناوری