حسین کریمی فرد - دانشیار گروه علوم سیاسی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، اهواز، ایران

یکی از ویژگی های سیاست خارجی ایران رویکرد مذاکره غیرمستقیم با آمریکا برای حل و فصل تعارضات با ایالات متحده آمریکا می باشد. ضرورت اتخاذ این رویکرد یا استفاده از بازیگر میانجی ، نائل شدن به سازش و صلح میان بازیگرانی است که باهم دچار اختلاف و نزاع هستند. وجود بازیگرانی میانجی مثل عمان، قطر، عراق، چین ، امارات و...نشان دهنده اختلافات و ستیزهایی در عرصه سیاست خارجی ایران با کشورهای دیگر است و ایران با استفاده از این بازیگران درصدد کاهش اختلافات و برقرار رابطه مسالمت آمیز با کشورهای منطقه خاورمیانه و عرصه جهانی به خصوص با آمریکا می باشد. در این مقاله تلاش می شود میانجی گری کنشگران مختلف برای حل و فصل اختلافات ایران با آمریکا مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین سوال این مقاله این است که چه عواملی باعث شده است که ایران از مذاکره غیرمستقیم برای حل و فصل اختلافات با آمریکا استفاده نماید؟ استفاده از میانجی چه پیامدهایی برای ایران دارد؟ فرضیه این پژوهش که تلاش می شود با استفاده از روش پژوهش تحلیلی و تبیینی و با تاکید بر مفهوم »هویت « اثبات شود عبارت است از: آمریکا به عنوان یک »دگر« و »خصم « هویتی و معنایی در سیاست خارجی ایران تبدیل شده است و جمهوری اسلامی خود را به عنوان رهبر و پرچم دار جبهه مقاومت در منطقه و جهان علیه نظام سلطه به رهبری آمریکا تعریف کرده است ، بنابراین مذاکره مستقیم و حل و فصل تمامی اختلافات با آمریکا باعث می شود این جایگاه در نزد حامیان و هواداران در سطوح ملی ، منطقه و جهانی شکننده و متزلزل شود. پیامدهایی وجود بازیگر میانجی ، کاهش منافع ملی ایران و افزایش اعتبار برای میانجی گران خواهد بود.

بازیگر میانجی ، ایران، آمریکا، سیاست خارجی ، هویت .