بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در منطقه آسیای مرکزی از منظر سرمایه اجتماعی بین الملل

هم زمان با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و باز شدن فضای سیاسی منطقه آسیای مرکزی و تثبیت حاکمیت جمهوری های رهایافته از۷۰ سال سلطه مایشاء اتحاد شوروی ، پنجرهای نو در دستگاه سیاست خارجی ایران گشوده شد. پس از شناسایی فی الفور جمهوری ها، در ادامه و در تداول مناسبات سیاسی ، از سوی طیف های مختلف فکری و دیپلماتیک کشورمان تلاشهای وافری برای شناخت و استفاده صحیح از ظرفیت ها و همچنین آسیب شناسی رویکرد سیاست خارجی ایران در این منطقه با ارائه نظرات کارشناسی و مدلهای نظری شکل گرفت . اما آنچه به وضوح از یافته های علمی و مرتبه کیفی مناسبات ایران با آسیای مرکزی قابل فهم و رویت است ، با وجود تقریرات ارزشمند پژوهشگران، انتفاع از منظر و جستارهایی بدیع برای بررسی و ارزیابی سیاست خارجی ایران در آسیای مرکزی همچنان ناگشوده مانده است . لذا هدف از انجام این پژوهش ، بررسی رویکرد سیاست خارجی ایران در آسیای مرکزی و افزودن گفتاری ولو قاصر، با تمتع از مولفه سرمایه اجتماعی بین الملل است . این تحقیق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی با بهره گیری از منابع کتابخانه ای به انجام رسیده و بدنبال پاسخ به این سوال است که سرمایه اجتماعی بین الملل چه نقشی در پیشبرد سیاست منطقه ای ایران در آسیای مرکزی داشته است ؟ درجواب به این پرسش فرضیه این است که به دلیل عدم توجه جدی ایران به این متغیر و در عین حال تمایل و تاکید بر بکارگیری هنجارهای درونی (مذهب -قومیت ) نتوانسته است با وجود موقعیت و ظرفیت های بالقوه از طریق سرمایه اجتماعی بین الملل به توسعه نفوذ و گسترش مناسبات خود با این منطقه بپردازد.

Keywords:

ایران , آسیای مرکزی , سیاست خارجی , سرمایه اجتماعی بین الملل