سمیه بختیاری - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران دانشگاه صنعتی سیرجان
رضا سنجری میجان - دانشجوی سابق کارشناسی، گروه مهندسی عمران دانشگاه صنعتی سیرجان

بتن یکی از پرمصرف ترین مواد در دنیا به شمار می رود، از این رو بهبود خواص مکانیکی و همچنین زیست سازگاری آن مورد توجه بسیاری از محققین قرار گرفته است. امروزه استفاده از پوزولان های طبیعی به عنوان راه حلی در جهت رسیدن به این اهداف مطرح شده است. در این تحقیق تاثیر مقادیر متفاوت پوزولان سرباره ذغال سنگ و ترکیب درصد های مختلف نانو سیلیس بر خواص بتن در محیط سولفاته مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور برای هر طرح اختلاط، شش نمونه مکعبی cm ۵*۵*۵ ساخته شد و پس از ۲۸ روز عمل آوری در آب، مقاومت فشاری نیمی از نمونه ها مورد ارزیابی قرار گرفت و سایر نمونه ها ۱۴ روز دیگر در اسید سولفوریک ۳۰% عمل آوری شدند. نتایج نشان داد استفاده از پوزولان در حدود ۱۵ درصد وزنی سیمان در بتن، موجب افزایش مقاومت فشاری بتن نسبت به نمونه های بدون پوزولان گردید. همچنین به کارگیری پوزولان در بتن، منجر به کاهش جذب آب توسط نمونه ها شد که این امر می تواند منجر به بهبود پارامتر دوام در بتن شود. استفاده از نانو سیلیس به مقدار زیادی مقاومت فشاری بتن را دراکثر نمونه های حاوی نانو سیلیس نسبت به نمونه های بدون نانو سیلیس افزایش داد و این افزایش متناسب با مقدار نانو سیلیس به کار رفته بود. علی رغم تاثیر مثبت پوزولان و نانوسیلیس بر خواص بتن، این ترکیبات نتوانستند تاثیر مثبتی بر مقاومت فشاری بتن در معرض اسید سولفوریک داشته باشند و نمونه هایی که حاوی سیمان بودند مقاومت فشاری بیشتری نسبت به نمونه هایی که درصدی از سیمان آن ها به وسیله پوزولان جایگزین شده بود نشان دادند.

بتن, پوزولان سرباره ذغال سنگ, نانو سیلیس, اسید سولفوریک