بررسی واکنش تحمل به خشکی ژنوتیپهای گندم نان زمستانه و بینابین درتاریخ های کاشت مختلف

کشت دیر هنگام و تنش خشکی آخر فصل دو عامل مهم کاهش عملکرد دانه گندم در استان آذربایجان غربی است. به منظور بررسی تحمل به خشکی ژنوتیپ های گندم نان زمستانه و بینابین در تاریخ های کاشت مختلف، آزمایشی در سال های زراعی 86-84 در ایستگاه تحقیقات میاندوآب به صورت کرت های خرد شده با تاریخ های کاشت (20 مهر، 10 آبان و 30 آبان) و ارقام گندم (زرین، الوند، C-81-4، C-81-10، C-81-14 و C-82-12) در شرایط نرمال و تنش خشکی آخر فصل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. مقایسه میانگین نشان داد که در شرایط نرمال لاین های امید بخش از نظر عملکرد دانه نسبت به ارقام معرفی شده برتری داشتند و با هم اختلاف معنی دار نشان ندادند. در شرایط تنش لاین C-81-10 بر سایر لاین ها و ارقام برتری نشان داد. رتبه بندی ژنو تیپ ها بر اساس شاخص های MP، GMP، STI و HARM یکسان بوده و رقم C-81-10 بیشترین تحمل به خشکی را نشان داده است. مقایسه میانگین اثر متقابل تاریخ کاشت × ژنوتیپ برای شاخص های MP، CMP، STI، HARM نشان داد که با تأخیر در کاشت میزان تحمل به خشکی ارقام کاهش می یابد و میزان کاهش در بین ارقام بدلیل عکس العمل ارقام مختلف به تاریخ های کاشت، متفاوت بود.

Keywords:

ارقام گندم , تاریخ های کاشت , تنش خشکی , تحمل به خشکی , عملکرد دانه