ارتباط بین میزان سیتوکنین و تجمع ماده خشک دردانه های بخشهای مختلف محور سنبله و سنبلچه گندم

این ازمایش بمنظور بررسی ارتباط میان میزان سیتوکین دانه و تجمع ماده خشک دردانه های بخشهای مختلف محور اصلی سنبله وسنبلچه دردوره پرشدن دانه گندم صورت پذیرفت این تحقیق بصورت کشت گلدانی درسال زراعی 86-85 درمزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم دانشگاه کشاورزی پنجاب هندوستان صورت گرفت دراین ازمایش ازیک رقم گندم معمولی بنام PBW-343 استفاده گردید دانه های قرار گرفته برروی سنبله اصلی گندم به سه بخش پایینی میانی و بالایی و سنبلچه ها به دو دسته دانه های کوچک و بزرگ تقسیم شدند میزان سیتوکنین داخل دانه ها با استفاده ازروش HPLC -ELISA درنمونه های تازه اندازه گیری شد نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که میزان سیتوکنین به سرعت از7 روز تا 15روز بعدازگلدهی افزایش یافت و سپس باتوجه به محل قرارگیری دانه ها برروی محور سنبله و سنبلچه ها کاهش یافت نتایج این ازمایش همچنین نشان داد که یک رابطه معنی دار مثبت بین میزان سیتوکنین و تجمع ماده خشک دردانه های مختلف دربخشهای متفاوت محور سنبله و سنبلچه وجود دارد بالا بودن میزان سیتوکنین درابتدای دوره پرشدن دانه ها دربخشهای مختلف محور سنبله و سنبلچه می تواند عامل افزایش میزان حجم مخزن و پذیرش مواد پررده و درنتیجه افزایش میزان تجمع ماده خشک دردانه ها و نهایتا افزایش وزن دانه باشد

Keywords:

سیتوکنین , ماده خشک , محور سنبله , محور سنبلچه , دانه , گندم