مرتضی نظری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مدیریت ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

صنعت ورزش از جمله صنایعی در جهان است که بنا بر طبیعت تکنولوژی اجرا همواره با عدم قطعیت و ریسک بالایی به لحاظ حوادث درون محیطی همراه بوده است. لذا هدف این پژوهش شناسایی و اولویت بندی خطرهای محیط ورزشی با تاکید بر ایمنی بوده است. روش های خاصی برای شناسایی و اندازه گیری خطرات و ریسک های موجود در محیط های ورزشی استفاده می گردد. این تحقیق در دو فاز متفاوت انجام گرفته است، در مرحله نخست، شاخص های ریسک با کسب نظر خبرگان صنعت ورزش استخراج شده و توزیع پرسشنامه در بین ۱۹۸ نفر از کارشناسان و متخصصان در صنعت ورزش کشور ایران صورت گرفته است. پس از جمع آوری داده ها، مدلی پنج عاملی(فیزیکی، دستگاه های ورزشی، عیب در تجهیزات اساسی، ریسک حین انجام فعالیت، عدم مدیریت مناسب) جهت سنجش ریسک تدوین شده است. در مرحله دوم، با توجه به مولفه های استخراجی، برای انتخاب ریسک پذیری در محیط های ورزشی، از تکنیک ویکور توسعه یافته فازی استفاده گردیده است و مشخص شد که مولفه عیب در تجهیزات اساسی و مولفه عدم مدیریت مناسب ریسک پذیرترین مولفه ها می باشند. پیشنهاد می شود در تحقیقات آتی ارزیابی عملکرد محیط های ورزشی در طول سال و در چندین نوبت انجام گیرد تا نقاط قوت و ضعف مشخص شود. همچنین پیشنهاد می شود که به شناسایی و رتبه بندی علل ریسک های به وجود آمده با استفاده از معیارهای تصمیم گیری تلفیقی بپردازند.

خطر، محیط های ورزشی، محیط، ایمنی، سلامت.