پیش بینی رغبت به ازدواج براساس شفقت به خود، خودانتقادی و خودکارآمدی در پسران مجرد ۲۰ تا ۳۰ سال

هدف از انجام پژوهش حاضر پیش بینی رغبت به ازدواج براساس شفقت به خود، خودانتقادی و خودکارآمدی درپسران مجرد ۲۰ تا ۳۰ سال بود. روش پژوهش توصیفی– همبستگی و از نظر هدف بنیادی، و براساس داده ها،کمی بود. جامعه مورد مطالعه شامل پسران مجرد ساکن سپاهان شهر ۲۰ تا ۳۰ سال در سال ۱۴۰۲ بود که بهروش نمونه گیری در دسترس و براساس فرمول کوکران تعداد ۳۸۴ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند که ازاین تعداد ۳۷۹ پرسشنامه به صورت کامل در اختیار پژوهشگر جهت تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت گردآوریدادهها از ابزار پرسشنامه استاندارد رغبت به ازدواج (MDQ) حیدری و همکاران (۱۳۸۳)، شفقت به خود نف(۲۰۰۳)، خودانتقادی تامسون و زروف (۲۰۰۴) و خودکارآمدی شوارتزر و جروسلم (۱۹۹۵) استفاده شد. برایتجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزا ر SPSS و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفادهشد. نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه اکثر پاسخگویان مناسب ترین سن ازدواج سنین ۳۰ تا ۳۵ سال است.همچنین میزان رغبت به ازدواج در سطح پایینی می باشد. آزمون فرضیات نیز نشان داد که بین شفقت به خود وخودکارآمدی با رغبت به ازدواج در پسران، رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بین خودانتقادی و رغبت به ازدواجدر پسران، رابطه منفی و معنادار وجود دارد. همچنین متغیرهای مستقل پژوهش (شفقت به خود، خودانتقادی وخودکارآمدی) می توانند ۶ / ۱۷ درصد متغیر وابسته یعنی رغبت به ازدواج را پیش بینی کنند.

Keywords:

شفقت به خود , خودانتقادی , خودکارآمدی , رغبت به ازدواج