زهرا دهمنی - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاداسلامی، کرج، ایران.
علی اصغر اصغرنژاد - مدیر گروه بهداشت روان، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
رضا گل پور - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

هدف:پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رواندرمانی وجودی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم روانتنی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان دارای تعارضات زناشویی انجام شد.مواد و روش:پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروههای آزمایش و کنترل و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مرکز خدمات مشاوره و رواندرمانی پرهام شهرتهران درسال۱۴۰۲-۱۴۰۱بود،که از میان آنها با نمونهگیری دردسترس تعداد۴۵آزمودنی واجد ملاکهای ورود به پژوهش انتخاب و در سه گروه(هر گروه۱۵نفر)گمارش تصادفی شدند.هر یک از دو رویکرد مداخلاتی طی۸ جلسه(هر هفته یک جلسه۹۰دقیقهای)برای گروههای آزمایش اجرا شدند،اما گروه کنترل مداخلهای را دریافت نکرد.گردآوری اطلاعات علاوه بر چکلیست اطلاعات جمعیتشناختی با استفاده از پرسشنامه علائم روانتنی لاکورت وپرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر انجام شد.دادهها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازهگیری مکرر با نرمافزار آماریSPSS-v۲۶تحلیل شد. یافتهها:نتایج نشان داد هردو مداخله درمانی بر کاهش علائم روانتنی و افزایش تحمل پریشانی آزمودنیهای گروه آزمایش اثربخش بود(۰۵/۰>P).نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نیز نشان داد بین میزان تاثیر دو رویکرد درمانی بر علائم روانتنی تفاوت معناداری وجود ندارد، اما تاثیر درمان پذیرش و تعهد بر افزایش تحمل پریشانی بیشتر از درمان وجودی است (۰۵/۰>P).نتیجهگیری:با توجه به اثربخشی دو رویکرد مداخلاتی در زنان دارای تعارض زناشویی، به روانشناسان و مشاوران شاغل در این حوزه توصیه میشود برای بهبود مسائل روانشناختی مراجعان از این روشهای آموزشی و درمانی استفاده کنند.

روان&rlm؛ درمانی وجودی, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, علائم روان&rlm؛ تنی, تحمل پریشانی هیجانی, تعارضات زناشویی