خشایار موکویی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی حمل ونقل، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران
حسین حق شناس - استادیار، دانشکده مهندسی حمل ونقل، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران
علیرضا صاحبقرانی - استادیار، دانشکده مهندسی حمل ونقل، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران

دسترسی، به عنوان عامل پیونددهنده ی کاربری زمین و حمل ونقل، توزیع سهولت استفاده از فرصت های شهری با استفاده از سیستم حمل ونقل شهری را اندازه گیری نموده و امکان مقایسه ی برخورداری کاربران از امکانات و نیز ارزیابی برابری میان افراد و گروه های مختلف در دستیابی به کاربری ها را فراهم می سازد. یکی از فرصت های شهری، کاربری درمانی است که به دلیل ارائه ی خدمات بهداشتی تاثیرات مهمی بر سلامت شهروندان دارد. از طرفی، توجه به حمل ونقل پایدار مانند: توسعه ی زیرساخت های حمل ونقل همگانی از جمله اتوبوس ها باعث کاهش آسیب به محیط زیست، ترافیک و سایر هزینه های اجتماعی می شود. هدف این مطالعه، محاسبه و تحلیل دسترسی به کاربری درمانی در شهر اصفهان با گونه ی اتوبوس و خودرو و مقایسه ی توزیع دسترسی آن ها در مقیاس خرد ( بلوک آماری) است. در این پژوهش، از مدل دسترسی جاذبه ای مبتنی بر سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده و  هزینه های مختلف حمل ونقل از جمله: ارزش زمان سفر، استهلاک خودرو، هزینه ی مصرف سوخت خودرو و کرایه در محاسبه دسترسی لحاظ شده است. برای  ارزیابی و مقایسه ی نابرابری در دسترسی به امکانات حمل ونقل و کاربری درمانی برای اتوبوس و خودرو از ضریب جینی و منحنی لورنز استفاده شده است. نتایج نشان می دهد، مناطق مرکزی شهر اصفهان به دلیل تراکم بالای کاربری و امکانات حمل ونقل (ایستگاه ها و خطوط متنوع حمل ونقل همگانی) پتانسیل دسترسی بالاتری  نسبت به سایر مناطق دارند. درمجموع، دسترسی با حمل ونقل همگانی ضعیف تر از خودروی شخصی است و کمبود امکانات حمل ونقل همگانی منجر به افزایش نابرابری در دسترسی به این گونه نسبت به خودروی شخصی شده است.

دسترسی, حمل ونقل همگانی, هزینه های حمل ونقل, عدالت, کاربری درمانی, شهر اصفهان