علی سلمانی - دانشیار، گروه گرافیک، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه بوعلی همدان، همدان، ایران.
سپهر سلیمی - دانشجوی دکتری، گروه گرافیک، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه بوعلی همدان، همدان ایران.

کانت حکم زیباشناختی را بی علقه[۱] و آن را رضایتی می داند که از تصور[۲] وجود عین[۳] حاصل می شود. وی در پانوشتی معروف (پانوشت §۳) اعلام می کند که زیبایی نه مبتنی بر علقه است و نه علقه ای را بنیاد می گذارد. رویه کانت در تعریف امر زیبا، سلبی بوده و صرفا تفاوت آن را با امر مطبوع و خیر بیان می کند. کانت در نقد عقل محض، وجود را محمول واقعی نمی داند؛ لذا ضروری است برای یافتن معنای واضح رابطه علقه با وجود عین به آثار دیگر (آثار اخلاقی[i]) او مراجعه شود. با مراجعه به آثار اخلاقی متوجه می شویم که علقه تمایل براساس قاعده ای عقلانی یا ذهنی به چیزی است. در این نوشتار، تلاش شده است با عنایت به کلیت اندیشه زیباشناختی کانت، مفهوم روشنی از علقه فراهم شود تا با تکیه بر آن به مسئله ارتباط علقه با وجود پرداخته شود و به این پرسش پاسخ داده شود که علقه مندی چگونه با تصور وجود مرتبط می شود.

کانت, امر زیبا, بی علقگی, وجود, حکم زیباشناختی محض