در این پژوهش، اثر عصاره ی متانولی و آبی گیاه نعناع (Matricaria recutita L)، رزماری (Rosmarinus Officinalis L) و اسطوخودوس (Lavandula sp) بر اشرشیاکلی (Escherichia. coli) و باسیلوس سرئوس (Bacillus cereus) به ترتیب به عنوان باکتری شاخص گرم منفی و گرم مثبت در پنج سطح ۰، ۲۵، ۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ میکروگرم بر میلی لیتر پس از ۲۴ ساعت مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از این پژوهش، حاکی از آن بود که افزایش غلظت هر یک از عصاره ها سبب افزایش اثر ضدباکتریایی آن ها شد و بیش ترین اثر بازدارندگی مربوط به عصاره ی اسطوخودوس در غلظت ۱۰۰ میکروگرم بر میلی لیتر بود (p<۰.۰۱). هم چنین با مقایسه ی نتایج به دست آمده، استنباط گردید که اثر بازدارندگی عصاره های مورد استفاده در این پژوهش بر باسیلوس سرئوس بیش تر از اشرشیاکلی است و عصاره های متانولی نسبت به عصاره های آبی نقش ضدباکتریایی بیش تری دارند.

اسطوخودوس