مژگان مومنی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران
مریم بهرامی هیدجی - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران (نویسنده مسئول)
زهره رافضی - دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

چکیدهمقدمه: سندروم روده تحریکپذیر از پر هزینهترین بیماریهای دستگاه گوارش است که سبب اختلال در عملکرد روده میشود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش میانجیگر خودمراقبتی در پیشبینی خودمهارگری و انتظارات پیامد براساس اضطراب سلامت در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریکپذیر بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع تحلیل مسیر است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به بیماری سندروم روده تحریکپذیر، مراجعه کننده به مراکز درمانی در شهر تهران تشکیل دادند. نمونه گیری پژوهش حاضر از نوع هدفمند میباشد و تعداد ۲۰۰ نفر از بیماران مبتلا به سندروم روده تحریکپذیر، پرسشنامه های پژوهش را تکمیل کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودمراقبتی توبرت و گلاسگو، پرسشنامه خودمهارگری تانجی، پرسشنامه انتظارات پیامد ووسیچکی و همکاران، پرسشنامه اضطراب سلامت سالکوسکیس و وارویک بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-۲۶ و AMOS استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب سلامت هم به صورت مستقیم و هم با میانجیگری خودمراقبتی، خودمهارگری و انتظار پیامد را در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر پیش بینی می کند. همچنین خودمراقبتی در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر خودمهارگری را پیش بینی می کند. خودمراقبتی در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر انتظار پی آمد را پیش بینی می کند.نتیجه گیری: در نتیجه توصیه می گردد هر بیمارستانی یک روانشناس سلامت داشته باشد به عنوان فردی که کنترل خشم، جرات ورزی، مهارت در نه گفتن و یا حتی آموزش برای مقابله با شرایط استرس زا را به بیماران آموزش دهد تا آن ها بتوانند در زندگی عادل خود از این مهارت ها استفاده کنند.

انتظارات پیامد, اضطراب سلامت, خودمراقبتی, خودمهارگری, سندرم روده تحریکپذیر