نفیسه حسن پور - دانشگاه کاشان
امیر قنبرپور - دانشگاه کاشان
محمد جواد پوروقار - تربیت بدنی - دانشگاه کاشان
موسی خلفی - دانشگاه کاشان

هدف: هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر دوزهای مختلف مصرف حاد آب چغندر بر عملکرد بی هوازی در افراد تمرین کرده بود. روش شناسی: در یک طرح آزمایشی تصادفی (هدفمند و در دسترس) متقاطع، دوسوکور و کنترل شده با دارونما، ۹ فرد تمرین کرده که حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته و دست کم به مدت ۶ ماه فعالیت بدنی داشتند (سن: ۳۳/۱±۴۴/۲۰ سال، شاخص توده بدنی: ۲۷/۳± ۵۵/۲۰ کیلوگرم بر متر)، طی ۳ هفته به صورت تک جلسه (با دوره پاکسازی یک هفته ای)، داوطلب شرکت در پروتکل شدند. شرکت کنندگان ۲ ساعت پس از مصرف۷۰ میلی لیتر یا ۱۴۰ میلی لیتر آب چغندر و یا ۷۰ میلی لیتر دارونما به صورت حاد، آزمون توان بی هوازی مبتنی بر دویدن، آزمون پرش سارجنت، آزمون چابکی ایلی نویز و آزمون ۳۶ متر سرعت را با فاصله استراحت ۱۰ دقیقه ای تکمیل کردند. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد، مصرف حاد دوزهای ۷۰ و ۱۴۰ میلی لیتر از آب چغندر تاثیر معنی داری بر توان بی هوازی، اوج توان، میانگین توان، حداقل توان، اوج نسبی توان، ظرفیت بی هوازی و شاخص خستگی نداشت. به علاوه، مصرف حاد مقادیر ۷۰ و ۱۴۰ میلی لیتر از آب چغندر بر سرعت، چابکی و توان انفجاری افراد تمرین کرده نیز تاثیر معناداری نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مصرف حاد دوزهای ۷۰ و ۱۴۰ میلی لیتر آب چغندر هیچ مزیت عملکردی برای توان بی هوازی و مولفه های آن، چابکی، سرعت و توان انفجاری در افراد تمرین کرده ایجاد نمی کند.

آب چغندر قرمز, نیترات, مصرف حاد, عملکرد بی هوازی, افراد تمرین کرده