حمید ملکشاهی نیا - دکتری تخصصی، گروه فیزیولوژی ورزشی ، دانشگاه خوارزمی تهران، تهران، ایران
روح الله محمدی میرزایی - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید چمران، تهران، ایران
حلیمه وحدت پور - دکتری تخصصی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
مرضیه السادات آذرنیوه - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی زابل، زابل، ایران

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی بر برخی از فاکتورهای التهابی و ضد التهابی بافت قلب موش های مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش شناسی: در این پژوهش، تعداد ۶۰ سر موش صحرایی نر انتخاب شدند و با داروی نیکوتین آمید و استریتوزوسین (STZ) دیابتی شده و سپس به طور تصادفی به ۶ گروه ۱۰ تایی کنترل، تمرین تناوبی، شم، تمرین تناوبی+سالین، دیابتی و دیابت+تمرین تناوبی تقسیم شدند. رت ها در گروه های تمرین به مدت ۶ هفته و ۵ روز در هفته، برنامه تمرین تناوبی را با استفاده از تردمیل اجرا کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معناداری ۰۵/۰P≤ انجام گردید. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد میزان گلوکز خون، TNF-α و CRP در گروه های تمرین تناوبی و دیابت+تمرین تناوبی نسبت به گروه های کنترل و دیابت کاهش معناداری داشت (به ترتیب ۰۰۱/۰P=، ۰۰۱/۰ P= و ۰۰۳/۰=P) و شاخص مقاومت انسولین تغییر معناداری پیدا نکرد ۲۱/۰=P). همچنین میزان IL-۱۰ در گروه های تمرین تناوبی و دیابت+تمرین تناوبی به ترتیب نسبت به نسبت به گروه های کنترل و دیابت افزایش معناداری داشت(۰۱/۰=P). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد می توان تمرین تناوبی را به عنوان یک استراتژی درمانی برای کاهش فاکتورهای التهابی TNF-α و CRP و افزایش فاکتور ضدالتهابی IL-۱۰ بافت قلب بیماران دیابتی نوع ۲ استفاده کرد.

دیابت نوع ۲, قلب, تمرین تناوبی, فاکتورهای التهابی