طراحی شبکه اتوبوسرانی با استفاده از الگوریتم ژنتیک در شهر مشهد

مسئله طراحی شبکه اتوبوس مسئله ای مهم در برنامه ریزی حمل و نقل شهری تلقی می گردد. این موضوع، مسئله تعیین شبکه ای از خطوط اتوبوس رانی است که به بهترین هدف از پیش تعیین شده دست پیدا کند. این امر ممکن است در حضور یا بدون حضور خطوط اتوبوس سریع انجام گیرد. این مطالعه برای حل این مسئله با استفاده از الگوریتم ژنتیکی اختصاص پیدا کرده است. تابع تناسب به عنوان منفعت کاربران شبکه اتوبوس رانی تعریف شده که هزینه کمتری را برای اپراتور شبکه دارد و اینکه با توجه به محدودیت های موجود باید به حداکثر برسد که به طور مناسب مسیرهای اتوبوس را در حوزه مورد مطالعه توزیع گردد. محاسبه تابع هدف به داده های اساسی شهر و خطوط اتوبوس شهری بستگی دارد و نیازی به نتایج تخصیصی ترافیکی ندارد. بنابراین، این موضوع به سرعت محاسبه شده و عملکرد الگوریتم ژنتیک را سریع تر می سازد. راه حل های مناسب متعددی از طریق تجزیه و تحلیل حساسیت توسط تغییر پارامترهای مسئله تولید شده است که بر توزیع جغرافیایی مسیر اتوبوس تاثیر می گذارد. مسئله تخصیص شبکه برای هر شبکه اتوبوس جایگزین حل شده و اندازه گیری های متعدد از کارایی برای آنان مورد ارزیابی قرار می گیرد. تجزیه و تحلیل چند هدفی ( تجزیه و تحلیل تطابق) بر اساس 10 اندازه گیری کارایی و 14 سیستم وزنی انجام گرفته است. در نتیجه، یک شبکه اتوبوس رانی برای شهر مشهد، ایران پیشنهاد گردیده است.

Keywords:

الگوریتم ژنتیک (GA) , خطوط اتوبوسرانی , الگوریتم های بهینه سازی , کروموزوم