مدل یکپارچه آلودگی هوا، کاربری زمین و تقاضای حمل و نقل در مناطق شهری ابزاری برایارزیابی پروژههای حمل و نقلی و شهرسازی (مطالعه موردی شهر تهران)

امروزه حمل و نقل به نوبه خود در پیشبرد اهداف کشورها نقش عمدهای را داشته و دارد. همچنین کاربری زمین نیز یکی از مباحث اصلی در برنامه ریزی منطقه ای می باشد و بکارگیری یک کاربری در یک منطقه، نیاز به شناخت ویژگیها و نیازهای آن کاربری دارد. از سوی دیگر شهرهای جهان در آینده شاهد افزایش آلودگی هوای ناشی از فعالیتهای شهری (اقتصادی اجتماعی) در زمینه حمل و نقل و ترافیک خواهند بود. بنابراین برنامه ریزی و تعیین ظرفیت زیست محیطی، فعالیتهای اقتصادی، حمل و نقلی و ترافیکی با توجه به معیار آلودگی هوا تلاشی است برای فراهم آوردن یک ابزار برای ارزیابی پروژههای اقتصادی، اجتماعی، کاربری زمین، حمل و نقل و ترافیکی در سطوح محلی، منطقهای، شهری و کلانشهری و یا به عبارت دیگر گامی است در جهت کنترل میزان آلایندهها در حد مجاز و کاهش آسیب به محیط زیست. بنابراین با توجه به اینکه در اکثر مدلهای کلاسیک تقاضای حمل و نقل، کاربری زمین و یا کیفیت هوا ناشی از حمل و نقل از مدلهای مختص و جداگانه استفاده میشود و روابط بین مدلهایی که در قالب سه مجموعه مذکور قرار گیرند بصورت واضح مشخص نمیباشد این پژوهش به منظور بررسی نوع و میزان ارتباط بین متغیرها در موارد ذکر شده شکل گرفته و تلاشی در جهت بررسی اثرات متقابل اشکال شهری، کاربری زمین، تقاضای حمل و نقل درون شهری و کیفیت هوای ناشی از حمل نقل بویژه آلاینده CO (مونواکسید کربن) و NOX (اکسیدهای نیتروژن) منتشره از خودروها و توسعه مدلی یکپارچه در همین خصوص با هدف کاهش تأثیرات منفی بر روی کیفیت هوا، عملکرد مناسبتر کاربریها، کاهش ترافیک و ازدحام درون شهری می باشد.

Keywords:

کاربری زمین , آلودگی هوا , تقاضای حمل و نقل , مدل های یکپارچه