فاطمه قویدل - کارشناسی ، شیمی کاربردی، سیستان و بلوچستان، زاهدان
افشین قویدل - کارشناسی ارشد ، مدیریت اطلاعات، سیستان و بلوچستان، زاهدان
عالیه جهانتیغی - کارشناسی، صنایع غذایی، سیستان و بلوچستان،زاهدان
مهناز قویدل - فوق دیپلم، کامپیوتر، ،سیستان و بلوچستان، زاهدان

یکی از ابعاد وجودی انسان، اجتماعی بودن اوست که شایسته است در تربیت مورد توجه قرار گیرد. کودکان همانند نهرهای باریک، همیشه نمی توانند مستقل و جدا باقی بمانند و به ناچار، روزی به دریای اجتماع وارد می شوند؛ چراکه استعدادها و توانایی های آنان در عرصه ی حیات اجتماعی شکوفا می شود. از این رو، تربیت اجتماعی دانش آموزان در خانواده، آنان را برای حضوری موفق در جامعه تربیت می کند. تعلیم و تربیت دینی محصول کارکرد تمام دستگاه های فرهنگی – تربیتی مانند مدرسه ، خانواده ، رسانه های جمعی ، نهادهای سیاسی ، اقتصادی و... درکنارمحیط اجتماعی است. والدین به دلیل نفوذ بر فرزندان، باید از روش های مطلوب در پرورش مذهبی، ایجاد انس دینی، عادات دینی، معرفت دینی تمام تلاش خود را بکنند تا تربیت کودکان، نوجوانان و جوانان به نتیجه ی مورد نظر برسد. تربیت از آغاز زندگی بشر، وجود داشته است و نه تنها در رشد معنوی، عقلانی، رفتاری و حتی جسمانی فرد موثر است، بلکه وسیله ای در جهت رفع نیازهای حقیقی و مصالح اجتماعی به شمار می آید. از این رو، می توان با اطمینان گفت که تنها با داشتن موقعیت جغرافیایی خوب و منابع مالی، یک جامعه سالم و رشد یافته به دست نمی آید، بلکه نظام تعلیم و تربیت زنده، سازنده و مترقی است که انسان های آزاده، مستقل، خلاق و تلاشگر بار می آورد تا جامعه را از عقب ماندگی نجات دهند. در این پژوهش به بررسی اثربخشی الگوی رفتاری خانواده و مدرسه در پرورش همه جانبه دینی و معنویی دانش آموزان پرداخته می شود.

الگوی رفتاری، تربیت دینی، اعتقادی، خانواده، معلم، دانش آموز