زهرا ساعدی - Assisstant professor of faculty of economic and social sciences , department of law, shahid chamran University of Ahvaz
آزاده صادقی - Assisstant professor of law and political sciences faculty, university of Mazandaran

یکی از مکانیزم­های مهم برای قابل پذیرش بودن یک وضعیت یا قضیه در دیوان کیفری بین­المللی، معیار شدت مندرج در ماده ۱۷(۱)(د) اساس­نامه رم است. عدم تعریف این معیار در اساس­نامه باعث شده است که نهادهای دیوان مولفه­هایی برای تشریح آن منتشر نمایند و ابهام آن را بردارند. اما این معیار، در خود چالش های نظری دارد که نیل به اهداف دیوان را با دشواری مواجه می­نماید. در کاربست این معیار نیز برخی ناهماهنگی­ها دیده می­شود و گاهی مصلحت بر عدالت تغلیب می­یابد. در این پژوهه، به چالش­های نظری و اشکالات عملی این معیار پرداخته شده است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که در کاربست معیار شدت مندی، رویکرد واحدی اتخاذ نشده است و میان نهادهای دیوان در تشریح این معیار اختلاف نظر وجود دارد. این مساله باعث اتخاذ تصمیماتی شده است که در عادلانه بودن آن­ها تردیدهای اساسی وجود دارد و مشروعیت دیوان را با چالش مواجه می­سازد.

International Criminal court, gravity criteria, expediency, Justice, situation, case