سیدعظیم حسینی - دانشیار، گروه مهندسی عمران، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
حسین ملکی طولابی - دانشجوی دکتری، گروه مهندسی عمران، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

امروزه، در بسیاری از کشورهای درحال توسعه، در راستای دستیابی به اهداف رشد و توسعه پایدار، نیازمند افزایش سرمایه گذاری در پروژه های زیربنایی می باشند. از طرفی، موفقیت کشورها در پروژه های زیربنایی و عمرانی ازجمله ویژگی های توسعه آنان به شمار می آید. در چند دهه اخیر، با ظهور خطوط سریع السیر، حمل ونقل ریلی شاهد پیشرفت ها و تحولات عمده ای بوده که ازجمله آن می توان به کاهش فاصله اعزام قطارها، افزایش ظرفیت و مهم تر از همه، افزایش سرعت قطارها اشاره نمود. نظر به ویژگی های خطوط سریع السیر و محدودیت ناوگان هوایی، اکثر کشورها استفاده از قطارهای سریع السیر را مطمئن ترین و به صرفه ترین روش جابه جایی یافته اند. برهمین اساس، هدف اصلی این تحقیق، بررسی و اولویت بندی سیستم های روسازی مناسب قطارهای سریع السیر می باشد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها، ابتدا روش های مهم روسازی قطارهای سریع السیر، با استفاده از مطالعات کتابخانه ای شناسایی گردید و در فرآیند تحلیل، از نظرات خبرگان که شامل ۳ کارفرما، ۴ شرکت پیمانکاری، ۴ شرکت مشاور و ۱۱ استاد دانشگاه بود، بهره گرفته شد. در این پژوهش، تعداد ۷ روش که بیشترین درجه تکرارپذیری را داشته اند، انتخاب گردید. در ادامه، جهت استفاده از روش DEMATEL فازی، هریک از روش ها امتیازدهی گردید و درنهایت تاثیرگذاری و تاثیرپذیری هریک از عوامل، مشخص گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که سیستم رهدا MRT (۱B) به عنوان تاثیرپذیرترین عامل و روش طرح ساتو (۵B) به عنوان تاثیرگذارترین گزینه جهت اجرای روسازی راه آهن سریع السیر، مطرح می باشد

قطار سریع السیر, روسازی, توسعه پایدار, منطق فازی