مریم رضوی - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل

نیایش در شاهنامه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بالغ بر بیست هزار بیت شاهنامه، ویژه نیایشگری است. دراین اثر حماسی،علاوه بر شرح رشادت ها و پهلوانی ها، پر است از درس های خداشناسی و ارتباط با خدا که به بهترین و ملموس ترین شکل در طیابیات شاهنامه، بیان شده است. فردوسی، شاهنامه را با نیایش آغاز می کند و در هر قصه ماجرایی به زبان پهلوانان و پادشاهان ودیگر شخصیت ها، به نیایش پروردگار پرداخته و کوشیده است تاثیر آن را در روند ماجراها و نبردها نشان دهد. حکیم فردوسی، درقالب این نیایش ها ، می کوشد هویت ما را به تصویر بکشد و نگرش یک ایرانی را به دستگاه آفرینش بیان کند. در این مقاله، سعیشده است پس از تعریف نیایش ، به بررسی نیایش آن هم از دیدگاه پهلوانان شاهنامه که شامل: نیایش های پهلوانان پیش از نبرد،نیایش های پهلوانان پس از پیروزی، نیایش های خالص پهلوانان در برابر خطاهایی که انجام داده اند، نیایش برای سلامتی افرادخانواده، نیایش های کارساز، اعمال نیایش، (طهارت، بلندکردن دست سوی آسمان، به خاک افتادن)، نیایش پهلوانان به هنگام اندوهو سختی ها و نیز بهترین مکان و زمان نیایش، با ذکر شاهد مثال از شاهنامه بپردازد.

فردوسی، نیایش، پهلوان.