شادی صالحی - دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن

در بین اختلالات گوارشی، سندرم روده تحریک پذیر شایع ترین، پر هزینه ترین و ناتوان کننده ترین نوع آنهاست، که تحت تاثیر عوامل روانشناختی از جمله اضطراب و افسردگی قرار دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر درمان فراتشخیصی یکپارچه بر احساس گرفتاری، هودکارامدی و اجتناب تجربی در مادران دارای کودک مبتلا به سرطان انجام شد . پژوهش حاضر شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مطالعه شامل مادران دارای کودک مبتلا به سرطان مراجعه کننده به مراکز درمان ی منطقه هشت تهران در سال ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ بودند. نمونه پژوهش شامل ۴۰ نفر از مادران بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی درگروه ها جایگزین شدند. برا ی جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودکارآمدی والدین دومکا و همکاران (۱۹۹۶)، احساس گرفتاری گیلبرت و آلان (۱۹۹۸) و پذ یرش و عمل باوند و همکاران (۲۰۱۱)، استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آزمونهای شا پیرو - ویلک، لوین، ام باکس، و از تحلیل واریانس استفاده شد. نرم افزار مورد استفاده SPSS نسخه ۲۲ بود. بر طبق یافته های بدست آمده، درمان فراتشخیصی یکپارچه به طور معنی داری موجب کاهش احساس گرفتاری و اجتناب تجربی و همچنین موجب افزایش خودکارآمدی در مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان شد (p<۰.۰۱). لذا می توان اذعان نمود که درمان فراتشخیصی یکپارچه بر متغیرهای مورد بررسی تاثیرگذار بوده است . درمان فراتشخیصی روشی موثر برای ارتقای خودکارامدی و کاهش احساس گرفتاری و اجتناب تجربی در مادران مورد بررسی بود، بنابراین پیشنهاد می شود تا درمان فراتشخیصی برای بهبود وضعیت روانشناختی مادران دارای کودک مبتلا به سرطان استفاده گردد.

احساس گرفتاری، اجتناب تجربی، خودکارآمدی، درمان فراتشخیصی یکپارچه