محمد کموشی - دانشجوی دکتری روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، گروه روانشناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران
فائزه سیروس - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی-خانواده، گروه روانشناسی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
فاطمه ایزدی - کارشناس ارشد مشاوره خانواده، گروه مشاوره، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، فارس، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مفاهیم واقعیت درمانی در چارچوب مدل توانبخشی یکپارچه بر ابعاد شادکامی مادران دارای فرزند با معلولیت جسمی ۳ - ۶ سال در شهرستان لنجان درپاییز سال ۱۴۰۲ انجام شده است. طرح پژوهش ازنوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش بود. دراین پژوهش ازروش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بدین منظور ازبین مادران دارای فرزند با معلولیت جسمی در شهرستان لنجان که فرزندشان در موسسه نوید دهندگان توانبخش شفا تحت آموزش قرار داشتند، براساس معیارهای ورود وخروج، تعداد ۳۰ نفر انتخاب وبه طور تصادفی در دوگروه آزمایش وکنترل جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹). پس ازاجرای پیش آزمون، شرکت کنندگان درگروه آزمایش طی ۸ جلسه ۲ ساعته به صورت گروهی تحت آموزش قرارگرفتند. پس از آن هر دو گروه مجددا به وسیله آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند؛ نتایج به وسیله نرم افزار spss و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که واقعیت درمانی بر شادکامی مادران دارای فرزند با معلولیت جسمی تاثیرگذاربوده است وتغییرات گروه آزمایش درمقایسه باگروه کنترل ازنظرآماری معنادارهستند.(۰۰۱ / ۰ > P). همچنین درمان برمولفه های شادکامی (درجه عاطفه مثبت، میانگین سطح رضایت در طول یک دوره و نداشتن احساس منفی) نیز معنادار بوده است.

مدل توانبخشی یکپارچه ، واقعیت درمانی، شادکامی، ناتوانی جسمی