رستا همیم - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مشاوره خانواده ، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، اصفهان، ایران
بتول امین جعفری - استادیار، گروه مددکاری اجتماعی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر تاب آوری، شفقت به خود و احساس طردشدگی در افراد دارای تجربه شکست عاطفی در شهر اصفهان می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد دارای شکست عاطفی شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ بود. بدین منظور از بین افراد دارای تجربه شکست عاطفی که به کلینیک مشاوره مراجعه داشتند، تعداد ۳۰ نفر از افراد واجد ملاک های ورود را به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به صورت تصادف ی قرار گرفتند. گروه آزمایش در معرض درمان متمرکز بر هیجان قرار گرفت و گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت نکرد . برای جمع آوری داده ها از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسیون (CD-RSC) ، مقیاس خودشفقتی نف (۲۰۰۳) و مقیاس ادراک طردشدگی مکدونالد و لیری (۲۰۰۵) استفاده شد. برای بررسی یکسان سازی واریانس ها ازآزمون لوین استفاده شد، سپس به منظور بررسی اثر درمان از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. داده ها در نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج یافته های پژوهش نشان دهنده اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر تاب آوری، شفقت به خود و کاهش احساس طردشدگی می باشد و اثربخشی این درمان در افراد دارای شکست عاطفی در سطح معناداری ۰۱ / ۰، معنادار می باشد. نتایج همبستگی پیرسون نشان میدهد که درمان مبتنی بر هر کدام از متغییرها تا سطح مطلوبی میتواندبر سایر متغیرها اثرگذار باشد. با توجه به نتایج پژوهش، از این رویکرد درمانی در ارتقاء شفقت به خود و تاب آوری و کاهش احساس طردشدگی برای بهبود افراد دارای شکست عاطفی می توان بهره برد.

درمان متمرکز بر هیجان، تاب آوری، شفقت به خود، احساس طردشدگی