یوسف اسمری برده زر - دانشجوی دکترای روانشناسی بالینی، دپارتمان روانشناسی بالینی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران
بهروز دولتشاهی - دپارتمان روانشناسی بالینی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران
حمید پورشریفی - دپارتمان روانشناسی کویینز کالج سیتی، نیویورک، آمریکا

مدل های رایج درمان شناختی رفتاری برای اضطراب اجتماعی بر شناخت های ناکار آمد تاکید می کنند اما اخیر رویکرد درمان متمرکز بر هیجان نقش طرح های هیجانی و نقش شرم و خود – انتقادی را در شکل گیری و تداوم اضطراب اجتماعی موثر می داند. بنابراین هدف از این پژوهش برازش مدل مبتنی بر رویکرد هیجان مدار برای اضطراب اجتماعی با تاکید بر نقش تجارب آسیب زای دوران کودکی، خاطرات منفی اولیه با میانجی گری شرم و انتقاد از خود بود. این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بود که به شکل همبستگی و مدل معادلات ساختاری صورت پذیرفت. جامعه شامل کلیه دانشجویان در حال تحصیل در دانشگاه های دولتی تحت پوشش وزارت علوم شهر تهران در سال تحصیلی۱۴۰۱-۱۴۰۰و ۴۲۰ نفر از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت داده شدند. ابزارهای پژوهش بصورت پرسشنامه قلم/کاغذی و بخشی هم بصورت لینک آنلاین که در سایت https://porseshnameonline.com قرار داده شد و در فضای مجازی در اختیار دانشجویان قرار داده شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های تجارب ترومانیک دوران کودکی برنشتاین، تجارب اولیه زندگی گیلبرت، مقیاس طرحواره نقص / شرم یانگ، فرم های خود – انتقادی گیلبرت و اضطراب اجتماعی کانور بود. داده ها به کمک نرم افزار SmartPLS- ۳تحلیل گردید. نتایج نشان می دهد که تجارب تروماتیک دوران و خاطرات اولیه زندگی با ایجاد شرم و خود - انتقادی به عنوان یک مکانیسم تعدیل و مقابله با شرم، در شکل گیری اضطراب اجتماعی نقش دارند.

اضطراب اجتماعی، شرم، خود انتقادی