آتنا یعقوب پور - آموزش جغرافیا

امروزه اصلی ترین عامل بحرانهای جوامع بشری ریشه در نابرابری های اجتماعی و نبود عدالت دارد که یکی از مهم ترین بخش های این نابرابری ها در نواحی شهری است و این امر علت ایجاد نابرابری های گسترده در کیفیت زندگی شهری در سطوح جوامع مختلف شده است .در چند دهه گذشته کشورهای رو به پیشرفت ، نوعی خاص از نابرابری های شهری را تجربه کردند؛ رشد شتابان جمعیت شهری و توانمند نبودن در پاسخگویی به نیاز این جمعیت که ناشی از آمادگی نداشتن برای رویارویی با این وضعیت بود، نقطه آغازی برای پیدایش نابرابری مختلف شد و در چنین شرایطی از مهم ترین عوامل در برنامه ریزی شهری ، استفاده از فضاها و توزیع مناسب آن، به عبارت دیگر عدالت فضایی است .کاربری ها و خدمات شهری از جمله عوامل موثر و مفیدی است که با پاسخگویی به نیازهای جمعیتی ، افزایش منفعت عمومی و توجه به استحقاق و شایستگی افراد می تواند با برقراری عادلانه تر، ابعاد عدالت فضایی ، اجتماعی و اقتصادی را برقرار کند، زیرا تعادل فضایی در توزیع مراکز خدماتی در شهر و دستیابی به آن مقدمات توسعه پایدار شهری را فراهم آورده است .نابسامانی در توزیع منطقه ای و محلی باعث دوری مناطق و محلات از عدالت اجتماعی می شود، از این رو در بند اول از چشم انداز برنامه جمهوری اسلامی در افق ۱۴۰۴ بر ایجاد جامعه شهری توسعه یافته ، عدالت اجتماعی ، حفظ کرامت و حقوق انسانها تاکید شده است .در نتیجه توزیع مناسب و بهینه خدمات و امکانات اجتماعی ، اقتصادی ، فرهنگی و بهداشتی در میان مناطق و نواحی یکی از مهم ترین عوامل جلوگیری از نابرابری ها و شکاف توسعه و توزیع فضایی مناسب جمعیت در پهنه سرزمین است . در برنامه ریزی شهری آنچه می تواند به تحقق پذیری بیشتر عدالت اجتماعی در شهرها کمک کند، توجه به عدالت فضایی و برنامه ریزی هایی است که تمرکز خدمات را عادلانه در مناطق مختلف توزیع کنند.توزیع منابع در شهر بر اساس سرانه ها در قالب طرحهای جامع و تفصیلی صورت می گیرد که تامل در آنها نشان از بی توجهی به مفهوم عدالت اجتماعی در شهرها است ، بنابراین برای سنجش وضعیت عدالت توزیع خدمات در سطح شهر، به سبب پیوند فضایی عملکردی ، خدمات باید در ارتباط با هم در نظر گرفته شوند که نیاز به هماهنگی بین مدیریت های متنوع در توزیع این خدمات دارد. مدیریت یکپارچه شهری می تواند راهحلی در این زمینه باشد.

تاثیر،عدالت ،آموزشی ،فضا،زندگی ،شهری