زهرا پورفریدونی - سطح دو فقه و اصول، فرهنگی، ایران
مینا دهقان چناری - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، فرهنگی، ایران
لیلا علی پورباغی - کارشناسی علوم اجتماعی، فرهنگی، ایران
بهرام پرسم - سطح دو حوزه، فرهنگی، ایران

خودناتوان سازی، واژه ای است که از سال ۱۹۶۰ در منابع روان شناسی مورد توجه قرار گرفته است . برگلاس وجونز۱ از پیشگامان این حوزه ، خودناتوان سازی را یک رفتار یا انتخاب مجموعه ای از عملکرد تعریف کردند. آنان نظر دادند که افراد تلاش می کنند تا شرایط رفتارشان را طوری تنظیم کنند که اگر عملکردشان ضعیف باشد، این شرایط پیش از فقدان توانایی و ارزشمندی به عنوان عملکرد ضعیف جلوه نماید. به عبارت دیگر، افراد مجموعه ای از راهبردها را به کار می گیرند تا به عنوان قربانیان شرایط و نه ناتوان به آنها نگریسته شود. برگلاس و جونز این راهبردها را خودناتوان سازی نامیدند زیرا استفاده از آن ها ممکن است به تضعیف عملکرد بی انجامد. راهبردهای خودناتوان سازی آن شرایط پیش آیندی هستند که افراد فراهم می سازند به این امید که جانشین عواملی شوند که در آینده ممکن است شایستگی آنان را مورد تردید قرار دهد. آرمانی آن است که افراد این شرایط را در عوامل بیرونی جست وجو کنند نه در عوامل درونی .

خودناتوان سازی تحصیلی ، دانش آموزان ، تبیین