حوری باباجانی ولوکلا - آموزش و پرورش مازندران ، بابل

باید به این امر اعتقاد داشت که تنها روش آموختن املای کلمه ها ، مشق نویسی و یا نوشتن دیکته از هر درس نیست . چون که نوشتن مشق فقط به تمرین و تکرار طوطی وار تکیه می کند و دیکته نویسی بر حافظه . همان طور که در آموزش و یاد دهی سایر درس ها، تلاش می کنیم با اسنفاده از روش های متنوع ، مطالب علمی را برای دانش آموزان ، قابل فهم نماییم ، در آموزش املا نیز باید از همین اصل استفاده کنیم . یعنی باید شاگردان املای هر کلمه ای را که مورد احتیاج و علاقه ی آنهاست ، با انواع روش های ممکن یاد بگیرند تا در جریان آموزش ، دچار خستگی نشده و دوام آموخته هایشان بیشتر شود . هر درسی که با روش قدیم و سنتی تدریس می شود و در آن ، نیازها و علایق دانش آموزان نادیده گرفته می شود ، سبب می گردد که ما آموزگاران ، در کلاس های خود همه ساله شاهد دانش آموزانی باشیم که از تدریس یکنواخت خسته شده و برای تعلیم (خواندن و نوشتن ) رغبتی از خود نشان نمی دهند . با مشاهده ی چنین وضعیتی ، ما معلمان باید حق را به این استادان کوچک بدهیم که با زبان بی زبانی به روش تدریس ما معترض بوده و غیر مستقیم ، این جمله ی قشنگ مهم زیبای بزرگ سرشار از هزاران نکته ی تربیتی را در گوش هایمان زمزمه می کنند که : »آقا معلم ! دیگه بسه ! تو رو خدا دست از این روش قدیمی بردار «! بر این اساس لازم است که ما معلمان ، با بهره گیری بهتر از قدرت تفکرمان ، در همه حالی برای به دست آوردن رضایت شاگردانمان گام برداریم تا که به خواست خداوند مهربان ، باعث رنجش خاطر اندیشمندان آینده ی مملکت خودمان نشویم .

نواوری ،آموزشی ،خلاق