گل سیما عبدالهی
مهدی حقی
معصومه بیگدلی

بازی ، در رشد عاطفی کودک و نوجوان نقش مثبتی ایفا می کند و نیاز به تعامل ، یادگیری ، برتری جویی و بروز احساسات و عواطف ، ترس و تردیدها و برونگری را در کودک ارتقاء می دهد. بازی ، رشد اجتماعی را تسریع می کند و موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت ، همکاری ، همدلی و مشارکت و ارتباط کودک با محیط بیرون، می گردد.بازی موجبی برای پرورش روح و سببی برای سرور و انبساط خاطر کودکان است ، در سایه آن صفات اخلاقی و اجتماعی فراوانی را می توان به او آموخت و نیز می توان روح همکاری ، دوستی ، صمیمیت ، فرماندهی و انضباط را در او پدید آورد.در ضمن بازی می توان به کودک درس اخلاق داد ضوابط و مقررات را به او تفهیم کرد، قواعد و راه و رسم زندگی را به او آموخت و از او عملا خواست که رعایت حال جمع را کرده و اصول و ضوابط مورد قبول جامعه را پذیراگردد.کودک و نوجوانان در ضمن بازی درمی یابد که برای موفقیت نمی تواند تک روی کند، اگر بخواهد در کار و زندگی خود موفق باشد لازم است فعالیت خود را در جهت درخواست دیگران سوق دهد و در طریق ایجاد وضع مطلوب باشد.بازی در گروه باعث پرورش وجدان فردی است که در زندگی کودک نقش عمدهای بازی می کند، حدود آزادی او را مشخص می نماید راههایی که برای ادامه حیات باید برگزیند، برای او معین می نماید. به اعتقاد پیاژه، نوزاد، موجودی فعال و مبکتر رفتار است . طفل به سرعت تمایز بین خصوصیات محیط نزدیک خویش را می آموزد و به انطباق رفتار خویش در جهت الزامات آن می پردازد.مشاهدات مختلف گویای این امر است که کودکان از بدو تولد شروع به بازی می کنند و آنگاه با افزایش سن و کسب تجربه ، نوع بازی خود را تغییر می دهند.ما در این پژوهش به مطالعه مروری بررسی نقش بازی در رشد همه جانبه کودکان و نوجوانان پرداخته ایم

کودک -نوجوان -بازی -یادگیری