نجمه باقری - کارشناسی ارشد، علوم تربیتی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بردسکن اداره آموزش و پرورش شهرستان بردسکن ، آموزشگاه شاهد شهید عاشوری

هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بازی های آموزشی با میزان یادگیری دانش آموزان می باشد. روش تحقیق حاضر از نوع نظری است با روش تحلیل محتوا و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است . ابزار جمع آوری اطلاعات، فیش های برداشت شده از کتب و مقالات گوناگون و یا از طریق مطالعه کتابخانه ای - اسنادی بوده است . بازی عمدهترین شکل فعالیت کودک و مناسب ترین آن برای بروز و رشد استعداد و خلاقیت او به شمار می رود. بازی نقش بزرگی در زندگی و رشد کودک دارد. ضمن بازی بسیاری از خصوصیات مثبت در او پرورش می یابد. آغاز رشد آفرینندگی و خلاقیت در کودکان، در سنین آمادگی و پیش از دبستان است . در این سن ، فعالیت کودک نسبت به دوران خردسالی تغییر می یابد و روابط جدیدی میان تفکر و عمل وی پدید می آید و احساس نشاط و سرزندگی بعد از بازی می تواند راهگشای حل بسیاری از مشکلات باشد. بازی با گشودن مسیری نو در یادگیری می تواند نقش بارزی در بهبود زندگی ایفا کند و در کمک به معلمان برای مدیریت بهتر کلاس، راندمان آموزشی را نیز افزایش دهد. بازی در رشد آفرینندگی نقش فعالی دارد و موجب حرکت و به کارگیری ذهن در کسب تجربه و حل مسئله می شود. برانگیختن ذوق و علاقه شاگرد به وسیله بازی ، تفکر همگرا را در ذهن سبب می شود. معلم در انتخاب بازی باید دقت لازم را داشته باشد تا آن را با توجه به سطح آگاهی و مهارت شاگرد و منطبق با موضوع درس انتخاب کند، زیرا شاگرد زمانی اعتمادبه نفس لازم رادار است که مهارت کافی را به دست آورده باشد. آگاهی از انواع بازی ها و ایجاد موقعیت های مناسب برای یادگیری از طریق بازی ، در تعلیم و تربیت کودکان مفید است .لذا لازم است مربیان تربیتی با فراهم کردن امکانات و ابزارهای مناسب آموزشی پرورشی ، برای غنی سازی ابعاد فکری و شکوفایی استعدادهای شاگردان گام بردارند. اخذ نتایج تربیتی مطلوب از بازی ، به میزان زیادی به کاردانی مربی و آموزگار، آشنایی او با خصوصیات سنی و ویژگی های خردسالان، رهبری صحیح و مطابق با اسلوب بازی های گوناگون وابسته است .

بازی ، بازی آموزشی ، یادگیری ، کودکان