معصومه علیانپور - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی روابط بین الملل دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب، تهران، ایران

در طول دو دهه گذشته تحقیق و بحث سیاسی زیادی در مورد یکپارچگی منطقه ای و منطقه گرایی در سراسر جهان صورتگرفته است. برخی از تاثیرگذارترین متفکران در این زمینه تاکید میکنند که اکنون مناطق و منطقه گرایی در مرکز سیاست۱جهانی قرار دارند. منطقه گرایی معاصر از اواسط دهه ۱۹۸۰ تا حد زیادی در واکنش به جهانی شدن ظهور کرد. در تضاد با»یکپارچگی منطقه ای« کلاسیک، که اساسا در اروپا شکل گرفت، منطقه گرایی معاصر پدیده ای جهانیتر و در عین حال گسترده تر است. مشکل این است که نظریه پردازی و مفهوم سازی معاصر اغلب نمی تواند گستردگی و سیال بودن مناطق را تایید کند و تمایل به تکرار برخی اشتباهات قدیمی، به ویژه اروپامداری و تمایل به تلقی مناطق بهعنوان چارچوبهای منطقه ای بیندولتی دارد. این فرآیندها در زمینه های مختلف منطقه ای متفاوت به نظر می رسند، اما در مورد نیاز به توسعه بیشتر منطقه گرایی تطبیقی تردید کمی وجود دارد. بنابراین، نظریه یکپارچگی اروپایی باید در یک گفتمان بزرگتر و کلی تر از منطقه گرایی تطبیقی، که حول مفاهیم و نظریه های کلی ساخته شده است، اما هنوز از نظر فرهنگی حساس است، ادغام شود.

منطقه گرایی، بازنگری فضایی، سیاست جهانی