آرش آذرپیک - مدیر اندیشکده ی کلمه گرایان ایران (فرائیسم)
پروین احمدی - فعال اندیشکده ی کلمه گرایان ایران (فرائیسم)
رابعه شمس - عضو اندیشکده ی کلمه گرایان ایران (فرائیسم)

شعر طبیعی یا سبز نگرگاهی بر پایه ی اصالت زمین است که باور دارد تمام مکاتب و باورهای زیبایی شناسی جهان از ادبیاتکلاسیک و سنتمند گرفته تا جنبش های آوانگاردیستی، اومانیستی، مدرنیسم، مرکزستیز و معناگریز پسامدرنیسم در یکنقطه و نکته هم داستان اند و آن تحمیل نگره های قضاوتگر و انسان مدارانه ی زیبایی شناسی ناطبیعی در تمام هنرها و ادبیاتاست. در این نوشتار که به روش توصیفی _تحلیلی فراهم آمده است ضمن بیان نگرش شعر طبیعی، نوع نگارش آن،مولفه های شعر طبیعی ارائه شده، سپس با توجه به فلسفه ی شعر طبیعی (سبز) آثار دکتر علی اوسط حسینی که بر مبنایفلسفه ی شعر طبیعی سروده شده اند مورد بررسی و تحلیل قرار خواهند گرفت. لذا بر این مبنا شعر و ادبیات طبیعی بازگشتیآوانگارد دارد به ارتباط بیواسطه ی انسان برای دریافت زیبایی شناسی زمین محورانه ی ناقضاوت تگر که جنس سوم بنیادینتمام دوگانه انگاری های ایدئولوژیک دربارهی هستی و هستی مندان و نقد زمین محورانه ی تمام دستامدهای مدنی، فرهنگی،علمی، هنری، عقیدتی انسانی است. حسینی در تلاش بوده است تا در اشعارش با جهان اطراف و دگرسوژه های طبیعیارتباط بیواسطه برقرار کند. در این راستا توانسته است با فراروی از ژانرهای ادبی متعدد این محتوا را بیان، و قلم خود رامحدود و محصور در یک ژانر خاص ننماید.

شعر طبیعی، اصالت زمین، نهاد، فرانهادی، امور طبیعی