سیده فاطمه صالحان - بهزیستی استان خوزستان

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی بر افسردگی معتادان خود معرف شهرستان مسجدسلیمان بود. نمونه این پژوهش شامل ۶۰ نفر از جامعه مذکور بود که به روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ۲۰ نفر در گروه آزمایش اول (درمان شناختی- رفتاری) و ۲۰ نفر در گروه آزمایش دوم (معنا درمانی) و ۲۰ نفر در گروه گواه به صورت تصادفی تقسیم شدند. طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش و مرحله پیگیری بود. ابزار اندازه گیری پرسشنامه افسردگی گلدبرگ (۱۹۷۲) بود. برای اجرا، در ابتدا، از هر سه گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس برای دو گروه آزمایش جلسات درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی صورت گرفت و بعد از جلسات از هر سه گروه پسآزمون گرفته شد و یک ماه پس از مداخله مورد پیگیری قرار گرفتند. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا)، تحلیل کوواریانس تک متغیری در متن مانکووا و آزمون تعقیبی بنفرونی صورت گرفت. نتایج نشان داد که هر دو روش درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی باعث کاهش افسردگی معتادان خود معرف شهرستان مسجدسلیمان میشود و در پیگیری یکماهه پس از مداخله نیز پایدار باقی مانده است. همچنین آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان داد روش درمان شناختی- رفتاری در کاهش افسردگی اثربخش است.

درمان شناختی رفتاری، معنا درمانی، افسردگی