غلامرضا تیزفهم فرد - دانشجوی روانشناسی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب

والدین میتوانند نقش مهمی را در زندگی فرزندانشان به ویژه در پیشبرد و افزایش مهارتها، سطح آموزش و موفقیت شغلی او در آینده ایفا کنند. مشارکت واقعی و جدی قشرهای متفاوت مردم در اداره ی امور جامعه و بیش از هر جا در آموزش و پرورش و در سنگر مدرسه معنای درست خود را پیدا می کند. این مشارکت در صورتی تحقق می یابد که بهترین روابط، یعنی حسن تفاهم، اعتماد، همدلی، هم اندیشی و صمیمیت میان اولیاء و مربیان برقرار باشد. به طور کلی اکثر پدران و مادران به فعالیتهای آموزشی فرزندان خود علاقمند بوده و در فراهم ساختن امکانات و تسهیلات لازم برای تحصیلات موفقیت آمیز فرزندان خود از هیچ کوششی فروگذار نمی کنند. در واقع هر پدر و مادری خواهان موفقیت فرزندان خویش است. در مساله تربیت، به ویژه از لحاظ جنبه های عمومی اغلب نقش خانواده کمتر از آن است که انتظار می رود.شرایط اجتماعی امروز وضعی پیش آورده است که در مجموع کوشش های پدر و مادر، آن تلاش عمده ای که به هدف مشخص تربیتی متوجه باشد تقریبا جایی ندارد و دستخوش اغماض و بی توجهی است. اولیای بعضی از خانواده ها هنوز تصور می کنند که وظیفه پدر و مادر تهیه امکانات مالی و مادی و تامین نیازهای اولیه فرزندان است و کار تربیتی را بایستی به مدارس واگذار کرد و با این نقطه دید که مساله تربیت به مدرسه محول است از مهمترین نیازهای دوره رشد فرزندان خویش بی توجه میگذرند و احتمالا به محض مشاهده رفتار نابهنجار در فرزندان خود مدرسه و معلم و دیگر عوامل تربیتی مدارس را مقصر می پندارند.

اولیاء و مربیان، مشکلات تربیتی، دانش آموزان