سحر رشتیان بابلی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه شمال آمل

دستور موقت و تامین خواسته ، دو اقدام احتیاطی هستند که در قانون آیین دادرسی مدنی پیش بینی شده اند تا اجرای حکمی که در آینده صادر می شود با مشکلی مواجه نشود. این دو نهاد از جهاتی شبیه یکدیگرند: هر دو، نوعی اقدام احتیاطی هستند، برای طرح هر کدام از آنها، صرف تقدیم درخواست کافی است ، در صورت پذیرش درخواست ، دادگاه در هر دو مورد مبادرت به صدور قرار می کند و هزینه دادرسی هر دو درخواست ، یکسان است (هزینه دعاوی غیرمالی ). از جهاتی بین این دو نهاد تفاوت وجود دارد: دستور موقت فقط در اموری که فوریت دارد، صادر می شود ولی قرار تامین خواسته چنین محدودیتی ندارد و در صورت وجود شرایط قانونی ، دادگاه مکلف به صدور آن است اگرچه موضوع، فوریت نداشته باشد. موضوع دستور موقت ممکن است توقیف مال، انجام عمل یا منع از انجام عمل باشد ولی موضوع تامین خواسته ، صرفا توقیف مال است . دستور موقت ، قابل اعتراض در دادگاه صادرکننده دستور نیست ولی قرار تامین خواسته ظرف ده روز از تاریخ ابلاغ، قابل اعتراض در دادگاه صادرکننده قرار می باشد.

دستور موقت . تامین خواسته . توقیف .