لیلا نمکی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی سلامت، دانشگاه تهران، ایران (نویسنده مسئول)
منیژه فیروزی - دانشیار گروه روان شناسی، دانشکده روان شناسی، دانشگاه تهران، ایران
سید حسن تقوی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی سلامت، دانشگاه تهران، ایران
زهرا نمکی - کارشناس ارشد اپیدمیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

اختلالات خوردن اکنون دیگر منحصر به جوامع غربی یا توسعه یافته نیست؛ بلکه با گسترش فرهنگ غربی و افزایش میل به لاغری و دیده شدن در جامعه، افراد، بیشتر از گذشته دست به رفتارهای خودآسیب رسان زده و برای رسیدن به اندام ایده آل خود از هیچ تلاشی فروگذاری نمی کنند. بی توجهی به گسترش این اختلال در جامعه هزینه های جبران ناپذیری را به سیستم درمانی وارد می کند. به همین دلیل توجه به عوامل موثر در اختلالات خوردن می تواند از ایجاد پیامدهای بعدی جلوگیری نماید. اعتیاد به مواد غذایی، به مصرف بی رویه و بیش از اندازه مواد غذایی با کالری بالا اشاره دارد که محصول تعامل عوامل مختلفی است و با اختلالات خوردن همپوشانی بسیاری دارد. اعتیاد غذایی، وضعیت مزمن و عودکننده ای است که در آن فرد برای رسیدن به احساس لذت، هوس مصرف کردن ماده غذایی خاصی را دارد. استفاده از واژه اعتیاد به این معناست که مصرف آن ماده غذایی از اختیار فرد خارج شده است (میوله، ۲۰۱۰). اعتیادآور دانستن یک غذا یا ماده مغذی، به این اشاره دارد که آن ماده غذایی به صورت ذاتی این ویژگی را دارد که افراد مستعد را معتاد کند؛ همان طور که یک ماده مخدر میتواند فرد را معتاد کند. (هببرند و همکاران، ۲۰۱۴).

اعتیاد به غذا، سبب شناسی، درمان.