سالار باغ پرور - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی

تغییر و تحولات سریعی که در جوامع در زمینه های مختلف اتفاق می افتد، به این مسئله منجر شده است که نظام های آموزشی بایستی تلاش کنند تا با بهره گیری از روش های نوین آموزش به تربیت افراد با مهارت های اجتماعی، ارتباطی و حل مسئله بالا بپردازد. ادامه بقای نظام های تعلیم و تربیت از طریق آموزش سنتی در دنیای پرشتاب امکان پذیر نیست. از یک طرف با توجه به متعدد بودن رویکردهای آموزش، کارآمدی نظام های آموزشی بستگی به این دارد که در آن نظام های آموزشی، مدام روش های یاددهی و یادگیری را مورد مطالعه و بررسی قرارداده باشند و همواره از بهترین روش ها و اثربخش ترین آن ها استفاده نماید. در این راستا در پژوهش حاضر سعی شده است که اثربخشی یادگیری مشارکتی و یادگیری معکوس بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره اول دبیرستان شهر تبریز بررسی و مقایسه شود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش آن نیمه آزمایشی است و طی آن تاثیر یک متغیر آزمایشی بر متغیر های وابسته در قالب طرح پیش آزمون- پس آزمون بررسی شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزان پسر دوره دوم دبیرستان شهر تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود که ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نتایج تحقیق کواریانس نشان داد که میانگین عملکرد تحصیلی دانش آموزان بعد از اجرای تدریس روش یادگیری مشارکتی و یادگیری معکوس بیشتر شده است و این تفاوت میانگین ها با به لحاظ آماری معنی دار بوده است (P≤۰/۰۱). همچنین نتایج تحقیق حاکی از آن بود که که تاثیر روش یادگیری معکوس بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان به طور معناداری بیشتر از یادگیری مشارکتی بوده است(P≤۰/۰۱).

پیشرفت تحصیلی، یادگیری مشارکتی، یادگیری معکوس