یکتا اشرفی
ابراهیم صیامی عراقی

قانون هدفمند کردن یارانهها از آذر سال ۱۳۸۹ش، به منظور افزایش کارایی در اقتصاد ایران و تخصیص بهینه منابع اجرا شد. در این قانون که افزایش قیمت حاملهای انرژی و گندم مورد تاکید سیاستگذاران اقتصادی بود؛ دولت با هدف جلوگیری از کاهش اثرات رفاهی ناشی از افزایش قیمتها، به پرداخت نقدی به خانوارها اقدام کرد. در مقاله حاضر با استفاده از شاخص درست هزینه زندگی و معیار تغییرات جبرانی از طریق سیستم معادلات تقاضای تقریبا ایدهال قصد داریم اثرات رفاهی این قانون را در سال اول اجرای آن (۱۳۹۰ش) برای چهار گروه هزینهای خانوار شهری مورد بررسی قرار دهیم. نتایج بیانگر آن است که بیشترین اضافه رفاه به دست آمده ناشی از پرداخت نقدی یارانهها مربوط به اولین گروه (دهک اول) است به طوری که هر نفر از خانوار این دهک برای رسیدن به سطح مطلوبیت سال ۱۳۸۹ باید ۱۸۹۶۰۳ ریال هزینه میکرد که با توجه به پرداخت یارانه نقدی، هر نفر از خانوار گروه اول با ۲۶۵۳۹۷ ریال مازاد درآمد روبه­رو بوده است. کمترین اضافه رفاه به دست آمده مربوط به متوسط دهک ۹-۸ است به طوری که خانوار با توجه به پرداخت نقدی یارانه با کاهش رفاه ۳۹۵۹۳ ریال مواجه شده است.

Almost Ideal Demand System, cost of living index, changes criteria., سیستم معادلات تقاضای تقریبا ایده آل, شاخص درست هزینه زندگی, معیار تغییرات.