مصطفی ملکا - کارشناسی پیوسته زبان و ادبیات فارسی ، دبیر آموزش و پرورش ، ایران
محمد نوری زاده - کارشناسی پیوسته زبان و ادبیات فارسی ، دبیر آموزش و پرورش ، ایران
اسکندر شهمرادی - کارشناسی پیوسته الهیات و معارف ، دبیر آموزش و پرورش ، ایران
محمدرضا میردار - کارشناسی علوم تربیتی،مدیریت برنامه ریزی، دبیر آموزش و پرورش ، ایران

ادبیات در هر کشوری، می تواند نشان دهنده فرهنگ و تمدن ادبی غنی آن کشور باشد. به عنوان مثال کشور ایران با وجود تعداد بسیار زیادی از شاعران و نویسندگان معروف، در این زمینه بسیار غنی می باشد. به هر اثر مکتوب، ادب یا ادبیات می گویند، از این واژه برای سخنی که از حد سخنان عادی، برتر و والاتر بوده و دارای کلمات زیباتر است، مردم، آن سخنان را در میان خود، ضبط و نقل کرده اند و از خواندن و شنیدن آن ها دگرگون گشته و احساس غم، شادی یا لذت نیز استفاده می شود. صحبت از نسبت و مناسبات ادبیات با مقولات دیگر، چون فرهنگ، از منظر عقلانی و غیرتاریخی، از مباحث فلسفه ادبیات است و بررسی تاثیر فرهنگ بر ادبیات و برعکس، بخشی از این مبحث مفصل قلمداد می شود. ادبیات و فرهنگ به عنوان دو مقوله، مشخصه های مشترک بسیاری دارند؛ و از جمله آنکه هر دو انسان پی اند و دیرزی؛ برخی از محققان علوم انسانی در تعریف موجزی از انسان چنین گفته اند: انسان، حیوانی است با فرهنگ، همچنان که این اختصاص در خصوص نطق – قوه شکل دهنده ادبیات – هم آمده: انسان حیوان ناطق است. فرهنگ با تشکیل نخستین تجمعات زیستی انسانی پدید آمده است، ادبیات هم، به مثابه روایت گری از رویدادها و احساسات، همزاد نخستین انسان ها بوده است. هم ادبیات و هم فرهنگ و نظام سیاسی، می توانند بر هم اثر گذار باشند، مطالعه حاضر به دنبال این تاثیر متقابل است و به بررسی تاثیر شعر و ادب بر نظام سیاسی پرداخته است.

شعر و ادب، ادبیات فارسی، تمدن، نظام سیاسی