پریسا قبادی - دانشجوی دکتری شهرسازی اسلامی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران(نوسنده مسئول)
بتول صحراکاران - کارشناس ارشد مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی، پردیس هنرهای زیبا، دانشکده معماری، دانشگاه تهران
سید علیرضا عالی - کارشناس ارشد طراحی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز
الهام حاجی ملکی - کارشناس ارشد مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی، پردیس هنرهای زیبا، دانشکده معماری، دانشگاه تهران

هدف از انجام این پژوهش تاکید بر مفهوم احیاء و ارزیابی قابلیت آن جهت بازگرداندن زندگی دوباره به یکی از خانه های تاریخی شهر قزوین می باشد که می توان علاوه بر شناسایی هویت و شالوده ی فرهنگی خود، شاهد بازپیمایی نقش و عملکرد جدید درآنها باشیم. روش این پژوهش توصیفی – تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای ، اسنادی و میدانی (مشاهدات میدانی و پرسشنامه) می باشد . پنج خانه تاریخی در سه مرحله: از دیدگاه کارشناسان میراث فرهنگی و دانشجویان معماری به منظور تبدیل به خانه معمار و انتخاب مناسب ترین خانه مورد ارزیابی قرار گرفتند . معیارهای مرحله اول: ۱-بر مبنای شناسایی های صورت گرفته توسط اداره کل میراث فرهنگی استان قزوین ۲-برمبنای تجربیات کارشناسان حوزه حفاظت و مرمت، معیارهای مرحله دوم: ۱-برمبنای وضعیت مناسب الگوی معماری خانه و امکان تبدیل به کاربری جدید ۲- برمبنای وضعیت مناسب کالبدی و امکان تبدیل به کاربری جدید ۳- بر مبنای مالکیت بخش خصوصی و معیارهای مرحله سوم: معیارهای شاخص و معیارهای عمومی است. نتایج پژوهش نشان داد با توجه به معیارهای معرفی شده ی انتخاب گزینه های مناسب تر، خانه های تاریخی سید حسین بهشتی، رضوی ۱، رضوی ۲، مظاهری و شیر خورشیدی به عنوان گزینه های مناسب برای تبدیل شدن به خانه معمار انتخاب شدند و از میان این ۵ خانه ، خانه تاریخی رضوی ۱ به عنوان مناسب ترین گزینه شناخته شد.

احیا، خانه های تاریخی، قزوین، خانه معمار