اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افکار خودکشی و خودتنظیمی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال شخصت مرزی شهر بجنورد

این پژوهش با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افکار خودکشی و خودتنظیمی هیجانی در افراد مبتلا به ۱اختلال شخصت مرزی شهر بجنورد انجام گرفت . روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروهکنترل بود. جامعه آماری ، افراد مبتلا به اختلال شخصت مرزی به مراکز مشاوره و کلینیک شهربجنورد بود؛ براین اساس۲۶ نفراز آزمودنی ها(در دو گروه آزمایش ۱۳نفر و گروه کنترل ۱۳ نفر)، با استفاده از پرسشنامه های استاندارد پرسشنامه پرسشنامه خود تنظیمی هیجانی گراس(۲۰۰۳) و پرسشنامه افکار خودکشی بک (BSSI) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون وپروتکل دوره آموزشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (۱۰جلسه )، قرارگرفت . دادهها با استفاده از روشهای آمار توصیفی استنباطی (تحلیل کواریانس تک و چند متغیری ) تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که زیر مقیاس های افکار خودکشی ، مداخله درمانی تنها بر زیر مقیاس آمادگی به خودکشی با معناداری ۰۰۵/۰ در سطح خطای ۰۵/۰ اثر معناداری داشته است در حالی که بر دو زیر مقیاس تمایل به مرگ و تمایل به خودکشی واقعی اثر معناداری ندارد. همچنین در زمینه خودتنظیمی هیجانی ،مداخله درمانی تنها بر زیر مقیاس فرونشانی هیجانی با معناداری ۰۳۸/۰ اثر معناداری در سطح خطای ۰۵/۰ داشته است درحالی که بر زیر مقیاس ارزیابی مجدد شناختی اثر معناداری ندارد. می توان نتیجه گرفت که مداخله درمانی مبتنی بر پذیرشو تعهد منجر به کاهش آمادگی به خودکشی در میان افراد شده و همچنین منجر به افزایش فرو نشانی هیجانی شده است .

Keywords:

پذیرش و تعهد , افکار خودکشی , خودتنظیمی هیجانی , شخصیت مرزی