محمدجعفر بنی اردلان - عضو هیئت علمی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی همدان

ممکن است نظریه مناسبت را به مثابه تلاشی در نظر بگیریم که طی آن اعادهای محوری گرایس (۱۹۷۵) را بازگو می کند و نیز اینکه ویژگی اصلی بیشتر ارتباط های بشر بیان و بازشناسی نیت ها است. گرایس پایه های یک مدل استنتاجی ارتباطی را بنا نهاد، که هدف آن این است که تبیین کنیم چگونه شنونده می تواند معنی گوینده را بر پایه شواهدی که ارائه می شود استنتاج کند. بر این اساس ویلسن و اسپربر (۲۰۰۳) طی چند مقاله وارد عرصه می شوند و نظریه مناسبت را که خاستگاه آن آرای گرایس است و دربردارنده دو شعار شناختی و ارتباطی است معرفی می کنند.