سیدهادی زرقانی
سمانه آئین دوست

هویت ملی به معنای احساس تعلق و وفاداری به عناصر و نمادهای مشترک یک ملت در میان مرزهای تعریف شده سیاسی آن است. هویت ملی از عناصر و مولفه های مختلفی تشکیل شده و دارای ابعاد مختلف تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، جغرافیایی و سیاسی است. سرزمین، تاریخ، دین و آئین، زبان و ادبیات، نمادها و اساطیر، آداب و مناسک، ارزش ها و اعتقادات و دولت مهمترین عناصر و مولفه های هویت ملی مردم یک کشور محسوب می شوند. در این میان، بعد فرهنگی تاریخی هویت ملی که شامل مولفه ههای سرزمین تاریخی، اساطیر، نمادها، وقایع تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی می شود، از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مولفه های عمدتا تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی می شود، از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مولفه های عمدتا تاریخی به نسل های بعدی به منظور تقویت و بازتولید هویت ملی بسیار ضروری است و آثار ادبی، اجتماعی، فرهنگی و تاریخی اندیشمندان در این زمینه یک منبع اساسی به شمار می رود. د ر میان آثار فاخر ایرانی، شاهنامه فردوسی از منظر وجود مولفه های تاریخی فرهنگی هویت ایرانی یک استثنا است. در این مقاله، تلاش شده با رویکردی توصیفی تحلیلی، نقش فردوسی و اثر ارزشمند او شاهنامه در تقویت و بازتولید هویت ایرانی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد.