پراکندگی جغرافیایی تشیع در خراسان در قرون نخستین اسلامی (قرن اول تا چهارم هجری)

خراسان در سال ۲۹ ه..ق. در زمان خلیفه دوم عثمان بن عفان، به وسیله مسلمانان و به رهبری عبدالله بن عمر، به صورت تدریجی و شهر به شهر فتح شد. پس از ورود اسلام به ایران و به ویژه به خراسان، بیشتر مردم و البته در اوایل ورود اسلام تقریبا همه مردم خراسان به مذهب اهل سنت گرویدند و قدرت هایی که یکی پس از دیگری در خراسان به حکومت رسیدند از جمله ساسانیان، غزنویان و سلجوقیان، همگی به مذهب اهل سنت اعتقاد داشتند و به تبع آن، مردمان این ناحیه نیز پیرو همان مذهب بودند تا اینکه به تدریج تشیع با ورود سادات علوی، توانست جایگاه خوبی پیدا کند و مردم زیادی به این مذهب روی آوردند. و حتی پس از مدتی کسانیکه اسلام نیاورده بودند از طریق تشیع متمایل به اسلام شدند. مقاله حاضر، در پی یافتن چگونگی شکل گیری و پراکندگی تشیع در خراسان بزرگ در سده های نخستین اسلامی است؛ بدین ترتیب که همراه با آشنایی کلی با جغرافیای شهرهای بزرگ و مطرح خراسان از نظر تشیع، به چگونگی ورود و پراکندگی آن پرداخته است.