بهاره روزیخوار - دانشجوی دکتری، گروه علوم اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
بهرام قدیمی - نویسنده مسئول، دانشیار گروه جامعه شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مهرداد نوابخش - استاد، گروه جامعه شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هدف: مقاله حاضر با هدف سیاستگذاری و تبیین جامعه شناختی آموزش جامعه پذیری فردی-اجتماعی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر تهران در توانمندسازی و اشتغال پایدار در سال ۱۴۰۱ انجام شد. روش: روش تحقیق پیمایشی از نوع همبستگی می باشد. جامعه و نمونه: جامعه آماری زنان سرپرست خانوار تهرانی تحت پوشش سازمان بهزیستی کشور در طول سال های ۱۳۹۵ لغایت ۱۳۹۹ به تعداد۷۰۰ نفر می باشد که به روش تصادفی نسبتی و با استفاده از فرمول کوکران ۲۴۸ نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار: ابزار اندازه گیری پرسشنامه های محقق ساخته بود. اعتبار و پایایی: اعتبار ابزار از طریق اعتبار صوری و پایایی با آلفای کرون باخ محاسبه و تایید شدند. یافته ها: نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان از وجود رابطه مستقیم بین آموزش جامعه پذیری فردی-اجتماعی و مولفه های آن با توانمندسازی و اشتغال پایدار زنان بود. نتایج رگرسیون چندگانه و تحلیل مسیر نیز نشان داد: آموزش آگاهی از حقوق دیگران با اثر(۴۹/۰)، مشارکت اجتماعی با اثر(۴۲۳/۰)، آموزش گفتگو و مفاهمه با اثر(۲۴۶/۰)، آموزش مسئولیت پذیری با اثر(۲۰۶/۰)، آموزش الزام به رعایت قانون با اثر (۲/۰)، آموزش پای بندی به تعهدات با اثر (۱۰۶/۰) و آموزش احترام به حقوق دیگران با اثر(۰۷۶/۰) در مجموع موجب توانمندسازی و اشتغال پایدار زنان سرپرست خانوار تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر تهران می شوند که آموزش آگاهی از حقوق دیگران و آموزش مشارکت اجتماعی بیشترین اثر را دارند. در مجموع تاثیر همه عوامل به میزان ۵۵% توانمندسازی و اشتغال پایدار زنان را تبیین می کنند. نتیجه گیری: منطبق با سیاستگذاری های سازمان بهزیستی، آموزش جامعه پذیری فردی و اجتماعی به زنان می تواند در توانمندسازی و اشتغال پایدار آنها تاثیرگذار باشد.

سیاستگذاری، توانمندسازی، اشتغال پایدار، آموزش جامعه پذیری، فردی-اجتماعی، زنان سرپرست خانوار