غلا محسین قائدی - دانشیار روانپزشکی مرکز تحقیقات نوروفیزیولوژی دانشگاه شاهد تهران ایران.
سمانه شاکری حسین اباد - دانشجوی دکتری خانواده و سلامت جنسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.

بدکارکردی­­های جنسی، از شیوع بالایی در بیماران روان پزشکی برخوردار هستند. این بدکارکردی ­­ها، ممکن است به دلیل آسیب شناسی و یا رویکردهای دارودرمانی اختلالات روان پزشکی شکل بگیرند. مطالعات متعددی به بررسی رابطه بین بدکارکردی ­­های جنسی و اختلالات روان پزشکی پرداخته­­اند. در این مطالعه مروری سعی شده است با بررسی پژوهش های متعدد انجام شده در این حوزه، این رابطه و ابعاد آن بررسی گردند.  به طور کلی، نتایج مطالعات نشان دهنده نقش موثر اختلالات روان پزشکی و داروهای مصرفی در شکل­­ گیری بدکارکردی ­­های جنسی می باشند. علایم مثبت اسکیزوفرنی (مانند سایکوز و توهمات) و علائم منفی آن (مانند فقدان احساس لذت)، ممکن است به شکل منفی باعث اختلال در روابط بین فردی و روابط جنسی گردند. افسردگی و اختلالات خلقی ممکن است بر میل جنسی، برانگیختگی جنسی، ارگاسم و عملکرد نعوظ تاثیر بگذارند. داروهای ضدافسردگی­ کلاسیک نسبت به ضدافسردگی­­ های نسل دوم، اثرات جانبی بیشتری بر کارکردهای جنسی دارند. همچنین، اختلالات اضطرابی بر بدکارکردی های جنسی مانند اختلال میل جنسی، عملکرد نعوظ و مشکلات ارگاسم تاثیر می گذارند. بیماران دارای اختلالات خوردن، ممکن است از مشکلات جنسی رنج ببرند. اختلالات شخصیت، به ویژه اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت نمایشی با بدکارکردی­­ های جنسی ارتباط دارند. علیرغم تمامی این نتایج، مطالعه در این حوزه دارای محدودیت های روش شناسی اساسی می باشد که باید در مطالعات آتی، مورد توجه قرار گیرد.

بدکارکردی های جنسی, اختلالات روان پزشکی, دارودرمانی