ندا وروایی - کارشناسی ارشد ادبیات عرب، دانشگاه پیام نور

تهاجم فرهنگی نیز، موجی از شبهات را در عرصه های مختلف دینی کودکان ایجاد کرده است که عدم پاسخ گویی به آن ها، موجب تزلزل در عقاید و اندیشه های دینی آنان در همان دوران کودکی می گردد و پایه های تربیتی آنان را از همان اول سست می کند. کودکان، بدون تجربه، ناپخته و بسیار احساسی هستند و زود تحت تاثیر حرف ها و کارهای دیگران قرار می گیرند. از سوی دیگر در عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات و وجود ابتکارات و خلاقیت ها، هر روز شیوه های تبلیغاتی و پیام رسانی ابداع می شود. انواع فیلم ها، نوارها، سی دی های مبتذل، سایت های اینترنتی گمراه کننده و فسادآور، ماهواره، کتب و نشریات اغوا کننده، کودکان را مورد تهدید قرار داده و از این رو نیاز به آموزش آنان در راستای تربیت اسلامی بیش از اقشار دیگر جامعه است، زیرا تربیت صحیح این گروه، به عنوان پایه و اساس است. بی شک از میان مراکز متعدد آموزشی، نظام آموزش و پرورش در کشور ما، به خاطر ماهیت فرهنگی و تربیتی، باید ارزش های دینی و احساس مسئولیت دینی را در میان همه ی عناصر و دست اندرکاران خود حاکم نماید. خوشبختانه مسئولین و دست اندرکاران نظام آموزش و پرورش در راستای اهداف و انتظارات فوق، اقدامات بزرگ و قابل ستایشی داشته اند، لیکن با تامل در برخی امور مربوط به حوزه ی عام نظام آموزش و پرورش، می توان ادعا کرد که هنوز تربیت دینی در جایگاه بایسته و شایسته ی خود قرار نگرفته است که برای بررسی صحت این مدعا، پژوهشی دقیق و کامل نیاز است، تا با بررسی روش های معمول تربیتی که از سوی مدارس اجرا می شوند، به نقاط ضعف و قوت آن پی برد.

آموزش و پرورش، مدرسه، تربیت اسلامی، دانش آموزان